เธอชื่อ “น้ำ” อายุ 28 ปี พนักงานสายการผลิตแผนกประกอบ ชุดยูนิฟอร์มสีเทา-น้ำเงินตัวเดิมที่ใส่มาหลายปี ผมมัดหางม้าสูงเพื่อให้ไม่เกะกะหน้ากากอนามัย ทุกวันเธอเดินเข้าประตูโรงงานตั้งแต่ตีห้า ยืนต่อสายพานยาวเกือบสิบชั่วโมง มือเคลื่อนไหวซ้ำ ๆ จนชิน ร่างกายเคยชินกับเสียงเครื่องจักรดังสนั่นจนแทบไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว
แต่คืนนี้ต่างออกไป กะดึกวันเสาร์ที่โรงงานปิดสายการผลิตบางส่วนเพื่อปรับเครื่อง มีเพียงไม่กี่คนที่ต้องอยู่เฝ้า น้ำอาสาเอง เพราะไม่อยากกลับบ้านเร็วเกินไป บ้านเล็ก ๆ ที่มีแต่เสียงทีวีเปิดทิ้งไว้กับแม่ที่หลับไปตั้งแต่หัวค่ำ
หลังเที่ยงคืน เสียงเครื่องจักรค่อย ๆ เงียบลง เหลือแค่เสียงพัดลมระบายอากาศกับแสงไฟนีออนสีขาวจาง ๆ ที่ยังสว่างอยู่บางจุด น้ำเดินไปที่มุมหลังโกดัง บริเวณที่เคยเป็นห้องพักคนงานเก่าแต่ตอนนี้เหลือแค่ชั้นวางเหล็กกับกล่องลังเก่า ๆ เธอปิดประตูเหล็กบาง ๆ แล้วยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นสักพัก ราวกับกำลังฟังความเงียบที่หาได้ยากในชีวิตประจำวัน
เธอค่อย ๆ ถอดเสื้อกั๊กกันความเย็นออก วางลงบนลังไม้ ปลดกระดุมเสื้อแขนยาวทีละเม็ดช้า ๆ มือที่ชินกับการจับชิ้นส่วนเล็ก ๆ ตอนนี้กลับสั่นเล็กน้อยเมื่อสัมผัสตัวเอง กลิ่นน้ำมันเครื่องจาง ๆ ผสมกับกลิ่นเหงื่อที่สะสมทั้งวัน กลายเป็นกลิ่นที่เธอคุ้นเคยจนแทบไม่รังเกียจมันอีกต่อไป
ที่นี่ไม่มีใครเห็น ไม่มีกล้อง ไม่มีหัวหน้ามาเดินตรวจ ไม่มีใครรู้ว่าเธอเหนื่อยแค่ไหน ไม่มีใครรู้ว่าเธอเหงาแค่ไหน ความเหนื่อยที่สะสมมาตั้งแต่เช้า ตั้งแต่ต้องยิ้มให้เพื่อนร่วมงานที่ชอบแซว ตั้งแต่ต้องกลั้นน้ำตาตอนเห็นข้อความจากแฟนเก่าที่บอกว่า “ขอโทษนะ เราไปต่อกันไม่ได้” ตั้งแต่รู้สึกว่าชีวิตเหมือนสายพานที่หมุนไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีวันหยุด
มือของเธอเคลื่อนไหวตามสัญชาตญาณที่ถูกกดไว้ ความร้อนที่แผ่ซ่านขึ้นมาทำให้ลืมความหนาวของพื้นคอนกรีต ลืมเสียงเครื่องจักรที่ยังหึ่งเบา ๆ อยู่ไกล ๆ เธอปิดตาแน่น ปล่อยให้ร่างกายพูดแทนคำพูดที่เธอไม่เคยกล้าพูดออกมา ความรู้สึกนั้นทั้งอ่อนโยนและดุดันในเวลาเดียวกัน เหมือนกำลังต่อสู้กับตัวเอง และในที่สุดก็ยอมแพ้ให้ตัวเอง
เมื่อทุกอย่างสงบลง น้ำนั่งลงบนลังไม้ หายใจเข้าออกยาว ๆ หลายครั้งจนหัวใจเต้นช้าลง เธอมองรอบตัวที่ยังมืดและเงียบเหมือนเดิม แล้วยิ้มให้ตัวเองเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่ไม่มีใครเห็น
เธอเก็บชุดยูนิฟอร์มกลับมาใส่ให้เรียบร้อย หวีผมด้วยปลายนิ้ว มัดหางม้าให้แน่นเหมือนเดิม แล้วเดินออกจากมุมนั้นด้วยท่าทางเดิมที่ทุกคนคุ้นเคย พรุ่งนี้เช้าเธอจะกลับมายืนที่สายพานอีกครั้ง จะทำงานต่อ จะยิ้มให้เพื่อนร่วมงาน แต่ความลับเล็ก ๆ ในมุมหลังโกดัง จะยังคงอยู่ตรงนั้น รอวันที่กะดึก ความเหนื่อย และความโหยหานั้น เรียกหาเธอให้กลับมาอีกครั้ง
